Kaktusy z meskaliną to takie odmiany kaktusów, które produkują i zawierają psychoaktywny składnik zwany właśnie meskaliną. Najbardziej znanymi kaktusami meskalinowymi z licznych prac etnograficznych są Peyote i San Pedro. Zyskały one światową sławę jako rośliny odurzające i rytualne, ale także jako rośliny lecznicze.
Jeśli jednak ktoś chciałby ograniczyć się tylko do tych dwóch gatunków, to popełnia błąd, gdyż oprócz nich istnieje jeszcze cały rząd innych roślin kaktusowych, które zawierają meskalinę. I to częściowo w dużych ilościach.
Dawkowanie i działanie kaktusów meskalinowych
Meskalina (3,4,5-Trimethoxyphenylethylamin) jest naturalnie występującym, metoksylowanym derywatem amfetaminy i stanowi naturalne źródło dla obecnych narkotyków. Głównym źródłem meskaliny jest występujący w Ameryce kakstus o nazwie Peyote, który zawiera w sobie około 1-6% meskaliny. Kaktus ten ma wielkość około 15-20cm i jego szeroki i płaski wierzchołek osiąga średnicę do 8cm. Zazwyczaj ten wierzchołek tnie się w plastry, które się suszy. Tak wysuszone plastry nazywa się „button“ i stanowią one gotową do spożycia formę kaktusa. Jeden button zawiera 45mg meskaliny i aby go spożyć, najpierw umieszcza się go w jamie ustnej i ssie, po czym połyka. Działanie halucynogenne następuje po spożyciu średnio 6-12 takich butonów, co odpowiada dawce meskaliny równej około 270-540mg, albo odpowiednio przy 5mg/ 1kg masy ciała. Działanie meskaliny można porównać do działania LSD.
Dla dorosłego człowieka, ważącego 70kg odpowiada to dawce 350 miligramów czystej meskaliny. Meskalina w bardzo dużych dawkach staje się substancją toksyczną i trującą. Jednak do dziś nie zanotowano żadnych przypadków śmiertelnych z powodu zażycia tej czynnej substancji kaktusa. Jednak przyjmowanie tak dużych ilości jest niewskazane i niebezpieczne.
Efekt działania kaktusów meskalinowych rozpoczyna się około 30 do 120 minut po ich spożyciu. Na początku wielu psychonautów mówi o poważnych nudnościach, które często kończą się silnymi wymiotami. Indianie również korzystali z meskaliny w celu oczyszczenia swojego ciała. To prowadzi do tego, że halucynogenny trip psychonauta zaczyna będąc całkowicie oczyszczonym i wtedy odbywa on podróż w głąb siebie, podróż przez przestrzeń, podróż do bogów. Meskalina w odpowiedniej dawce powoduje halucynacje jak klasyczne tryptaminy enteogeny. Jednak całe to doświadczenie jest bardziej emocjonalne.
Efekty działania kaktusa meskalinowego trwają od 4 do 9 godzin, w zależności od gatunku i okazu, zanim całkowicie ustąpią. Spójrzmy, jak to wygląda w przypadku tych najbardziej znanych kaktusów, Peyote i San Pedro. W tym przypadku skoncentrujemy się na spożyciu kaktusów meskalinowych, a nie samej czystej meskaliny.
Peyote przyjmowany jest w dawkach od 4 do 35 buttonów. Zależy to od zawartości aktywnego składnika, rozmiaru buttonu i oczekiwanego działania. Ogólnie rzecz biorąc, można powiedzieć, że około 15-20 gramów suchej masy Peyote odpowiada dawce pomiędzy 200 a 600 miligramów meskaliny.
San Pedro jest dozowany w zależności od swojej wielkości. Chociaż również tutaj obowiązują wartości orientacyjne, około 30 do 35 gramów suchej masy wywołuje działanie psychodeliczne, w zależności od zawartości składników aktywnych. Ale uwaga! Istnieją dwa rodzaje kaktusa San Pedro! Oprócz Echinopsis (Trichocereus) pachanoi, istnieje jeszcze Echinopsis peruviana (Trichocereus peruvianus), który jest co najmniej dwa razy silniejszy, o ile nie jeszcze silniejszy! Brakuje danych dotyczących dawkowania dla Asselkaktus Pelecyphora aseliformis. Wiadomo jednak, że ten kaktus zażywa się obrany z kolców i skórki i na świeżo i w działaniu jest podobny do Peyote, jednak znacznie słabszy. Pelecyphora aseliformis zawiera niewielkie ilości meskaliny.
Ogólnie można powiedzieć, że meskalina działa podobnie do psilocybiny i LSD-25. W mniejszych dawkach, około 50 do 150 miligramów meskaliny, kaktusy meskalinowe mają efekt stymulujący, zwiększający energię, a nawet zwiększający wydajność. Pokazuje się tutaj pewna analogia meskaliny z pochodnymi amfetaminy, które są ze sobą ściśle powiązane chemicznie.
Ponadto wiele kaktusów meskalinowych uważanych jest za rośliny lecznicze w rodzimej medycynie ludowej, które mają różne właściwości medyczne, na przykład w przypadku gorączki, bólu i zatrucia.
Zagrożenia i ryzyka?
Zasadniczo niewiele może się zdarzyć gdy mamy do czynienia z kaktusami z meskaliną. W najgorszym razie ukłujesz się kolcem lub zostajesz złapany przez policję. Spożywanie meskaliny samo w sobie nie stwarza wielu istotnych zagrożeń. Istnieją jednak trzy główne, o których warto wspomnieć:
1) Przedawkowanie meskaliny
W literaturze opisano, że silne przedawkowanie meskaliny może prowadzić do paraliżu dróg oddechowych. W praktyce jednak taki przypadek nigdy nie został udokumentowany. Dawka śmiertelna dla myszy wynosi 880 miligramów na kilogram masy ciała. W odniesieniu do ludzi oznaczałoby to, że osoba dorosła musiałaby teoretycznie zjeść około 70 gramów meskaliny, aby umrzeć.
2) Pomylenie z innymi roślinami
Kaktusy meskalinowe przez niedoświadczonych psychonautów mogą być mylone z roślinami z rodziny pędowatych. Peyote, na przykład, łatwo myli się z trującym Euphorbia obesa – nie należy go jeść, wtedy zabawa się kończy. Dlatego ważne jest doświadczenie i wiedza.
3) Psychoza
Jak wszystkie psychodelika, meskalina może oczywiście aktywować utajoną psychozę lub prowadzić do tak zwanego Bad Tripu. W przypadku nagłej psychozy, lekarz dyżurny poda benzodiazepinę, taką jak Valium, Dormicum lub Tavor. Te leki zazwyczaj zatrzymują psychodeliczną podróż w ciągu kilku minut.
Które kaktusy zawierają meskalinę?
Dotychczas znanych jest 16 rodzajów kaktusów, które obejmują odmiany z występowaniem meskaliny. Poniżej przedstawiamy przegląd, w którym rośliny są wymienione zgodnie z oznaczeniami naukowymi. Niektóre kaktusy jeszcze jakiś czas temu nazywano inaczej, dlatego też obok aktualnych nazw podaliśmy również te stare. Niektóre kaktusy nadal występują pod starą nazwą i nawet sklepy botaniczne ich jeszcze używają.
- Aztekium ritteri
- Cereus jamacaru
- Echinopsis lageniformis (stara nazwa: Trichocereus bridgesii)
- Echinopsis peruviana (stara nazwa: Trichocereus peruvianus)
- Echinopsis pachanoi (stara nazwa: Trichocereus pachanoi)
- Echinopsis cuzcoensis (stara nazwa: Trichocereus cuzcoensis)
- Echinopsis deserticola (stara nazwa: Trichocereus fulvilanus)
- Echinopsis macrogona (stara nazwa: Trichocereus macrogonus)
- Echinopsis spachiana (stara nazwa: Trichocereus spachianus)
- Echinopsis strigosa (stara nazwa: Trichocereus strigosus)
- Echinopsis tacaquirensis subsp. taquimbalensis)
- Echinopsis terscheckii (stara nazwa: Trichocereus terscheckii)
- Echinopsis valida (stara nazwa: Trichocereus validus)
- Echinopsis werdermanniana (stara nazwa: Trichocereus werdermannianus)
- Eriosyce islayensis (stara nazwa: Islaya minor)
- Gymnocalycium calochlorum
- Gymnocalycium comarapense
- Gymnocalycium gibbosum
- Gymnocalycium horridispinum
- Gymnocalycium netrelianum
- Gymnocalycium riograndense
- Gymnocalycium striglianum
- Gymnocalycium uebelmannianum
- Gymnocalycium valnicekianum
- Gymnocalycium vatteri
- Lophophora williamsii
- Lophophora diffusa
- Myrtillocactus geometrizans
- Opuntia acanthocarpa
- Opuntia cylindria
- Opuntia basilaris
- Opuntia echinocarpa
- Opuntia ficus-indica
- Opuntia imbricata
- Opuntia spinosior
- Pachycereus gaumeri (stara nazwa: Pterocereus gaumeri)
- Pelecyphora aselliformis
- Pereskia corrugata
- Pereskia tampicana
- Pereskiopsis scandens
- Polaskia chende
- Stenocereus beneckei
- Stenocereus eruca (stara nazwa: Machaerocereus eruca)
- Stenocereus stellatus
- Stenocereus treleasei
- Stetsonia coryne
- Turbinicarpus lophophoroides
- Turbinicarpus pseudomacrochele
- Turbinicarpus pseudopectinatus
- Turbinicarpus schmiedickeanus
